Wedstrijd

Opgewekt loop ik de deur uit. Aan het eind van de straat blijf ik even staan en bedenk aan welke kant van de weg ik het best kan gaan lopen om de meeste zonnestralen te vangen. Tevreden merk ik even later op dat die missie aardig slaagt. Af en toe richt ik mijn gezicht naar boven voor wat bonuspunten. Vogelgezang begeleidt me op mijn weg. Opgewekte kreten en gelach van voornamelijk fietsers bevestigen het nog maar eens: het is een heerlijke dag.

 

Mijn stok maakt een zacht tikkend geluid op de stoeptegels. Het doorbreekt de geluiden van de lenteachtige dag en laat mijn glimlach soms veranderen in een geconcentreerde frons. Aandachtig luister ik naar voetstappen – die van passanten en die van mezelf. Ik probeer te peilen hoe ver ik van de weg en de struiken naast me loop. Af en toe laat ik mijn stok mijn vermoedens bevestigen. Ik zigzag om palen en onhandig geparkeerde auto’s heen. Vaak zet ik die manoeuvres al in voordat mijn stok met een harde tik kenbaar kan maken dat ik uit moet wijken. Ik maak er een sport van. En net zoals bij elke sport baart oefening kunst.

 

Maar die topprestatie blijft concentratie vergen. Vraag het elke willekeurige topsporter. Gelukkig kan je tijdens routinehandelingen die aandacht af en toe even laten verslappen. De muzikale vogels en de warme zon weten dan ook steeds weer tot me door te dringen. Ze leiden niet af, maar wachten geduldig tot ik tijd heb hen op te merken. En ze weten elke keer de glimlach weer tevoorschijn te toveren.

 

Een paar weken geleden was dit plaatje wel anders. Mijn eerste tocht met taststok was geen wedstrijd. Daar was ik absoluut nog niet aan toe. Ik legde proeven van bekwaamheid af, die ik maar met de hakken over de sloot haalde. En net zoals elke topsporter stemt dat mij niet tevreden. Ik had knusse onderonsjes met struiken, lantaarnpalen streden om een omarming en de stoep verloor me af en toe onbedoeld aan de straatstenen.

 

Maar ondanks de stijgende lijn ben ik ongeduldig. Ik kan niet wachten op een mooie lentedag die niet wordt verstoord door getik van een stok. Ik droom van de dag dat vogelgezang wordt begeleid door ritmische hondenvoetjes. Dan ben ik klaar met wedstrijden lopen. Als ik wel zou blijven deelnemen, zou er namelijk sprake zijn van oneerlijke concurrentie. Daar houd ik niet van, ik blijf graag sportief. Wanneer die dag komt, zal ik mijn doelen moeten bijstellen, op zoek naar nieuwe uitdagingen. Voor nu is elke wandeling een wedstrijd. Dus laat die hond maar komen, want mijn medaillekast raakt overvol.