Realistisch optimistisch: niets positiefs

 

“Ze vond haar plekje in mijn leven en in mijn hart, alsof ze daar stiekem al die tijd al was geweest” (augustus). “Het is vertrouwd: het voelt als de normaalste zaak van de wereld” (september). Zinnen uit eerdere blogs, vol vreugde over de ontdekkingstocht die ik samen met Loni, mijn nieuwe maatje en begeleidster, was aangegaan. Vol hoop voor de toekomst, een toekomst met haar. Maar nu is het november en vertellen die zinnen ineens over vervlogen dromen. Op 21 november is Loni’s carrière als geleidehond definitief beëindigd. Een logisch besluit, het enige mogelijke besluit, maar daardoor niet minder pijnlijk.

 

Loni is precies honderd dagen bij me geweest. Dat is veel te kort, extreem veel te kort. Eigenlijk was ik pas net begonnen met toekomstplannen maken. Zo ontzettend veel verwachtingen, dromen en plannen zijn ineens veranderd in onmogelijkheden. Ik zal nooit weten hoe ze zich zou gedragen op kantoor, of ik er in zou slagen haar te leren zwemmen, hoe onze band over een maand, over een jaar zou zijn.

 

De afgelopen dagen ben ik overspoeld met adviezen en wijsheden. Ik zou hier sterker uitkomen. Er komt een nieuwe hond om wie ik zal gaan geven. Misschien waar en absoluut goed bedoeld. De laatste tijd ben ik meerdere keren als realistisch bestempeld. Normaal gesproken laat ik dat soort oordelen graag aan anderen over, maar nu wil ik er een beroep op doen. De realiteit is dit: aan deze situatie is niets positiefs. Ik ben gezegend met een goed functionerend vangnet van vrienden en familie, maar ik had dit liever ongetest gelaten. Ik probeer optimistisch te zijn en weet dat ik dit ooit zo goed mogelijk een plekje zal gaan geven. Het komt wel goed, met Loni en met mij, maar dat maakt de huidige situatie nog steeds niet positief. “Ik heb er geen woorden voor” voelt voor de spreker vaak als een nietszeggende zin, maar misschien toont die juist wel het meeste begrip.

 

Herinneringen aan Loni zijn overal. Bij geluidjes in huis besef ik meteen dat ze niet meer van Loni afkomstig kunnen zijn. Trek ik mijn jas aan, dan word ik geconfronteerd met de zachte kraag die toevalligerwijs dezelfde kleuren heeft als Loni’s mooie vacht. En zit mijn stok weer eens verstrikt in een heg of is de stoep onvindbaar vanwege een laag herfstbladeren, denk ik aan de keren dat Loni me vlot en soepel over straat begeleidde.

Maar eigenlijk zijn die concrete momenten niet nodig. In die mooie honderd dagen heb ik een schat aan herinneringen verzameld, bitterzoete momenten van geluk. Ik herinner me hoe Loni afwachtend voor me stond als ze iets spannend had gevonden. Hoe ze dan onmiddellijk op mijn signaal - lichaamstaal of verbaal - zachtjes haar voorpoten op mijn borst plantte of ze om mijn bovenlijf klemde. Hoe ze - zoveel mogelijk tevergeefs - mijn gezicht probeerde te likken of me alleen maar aan stond te kijken. Hoe ik dan zachtjes tegen haar praatte, mijn handen ondersteunend op haar schouders, haar zachte haar strelend. Ik herinner me hoe ze onderweg met me meedacht. Aan de overkant van de straat was geen stoep, maar toch wilde ik aan die kant een afslag in. Dit had ik haar nog niet gevraagd, maar toch wilde ze op een gegeven moment oversteken. Ik ging mee met haar suggestie en ze trok me resoluut een zijpad in die de goede kant op leidde. Ik herinner me hoe ze voor het eerst bij me binnenkwam en meteen de knuffelleeuw uit de speelgoedbak koos. Hoe ze daar de afgelopen maanden keer op keer weer mee kwam aanzetten, ook al werden de andere speeltjes ook steeds interessanter. Ik denk aan hoe ze openbloeide en zich meer en meer aan me toonde. Hoe ze steeds vaker om een spelletje kwam vragen of zelf met speelgoed door de kamer smeet om het dan net zo vrolijk weer op te halen. Hoe ze soms spontaan op haar rug lag te kronkelen en hard en tevreden kreunde, als een wild dier. Hoe ze kon aarzelen als we op nieuw terrein liepen, maar hoe ze dan met de minuut zelfverzekerder en kordater werd. Hoe ze zich elke keer herpakte en overal toch haar rust kon vinden. Hoe ze me de eerste tijd overal achterna liep en nooit ver bij me uit de buurt ging liggen. Zelfs na slechts honderd dagen lijkt de stroom herinneringen eindeloos.

 

Deze blog is voor Loni, ontstaan door Loni's liefde en trouw en vanwege haar afwezigheid. Loni, die in haar korte leventje voor de zesde keer zal moeten verhuizen. Die lieve, trouwe, altijd vrolijke Loni, die alleen het allerbeste verdient: een huis met mensen die haar zien voor wie ze is en waar ze welkom is. Waar ze de liefde zal krijgen die ik haar niet meer kan geven. Waar ze opnieuw open zal bloeien en zal laten zien wat voor schitterends ze te bieden heeft.