zondag 4 januari 2015

Wilka en de chocoladefabriek


Ijs dat nooit smelt. Varen over een rivier van chocola. Een landschap van snoep. Voor menig kind lijkt Willy Wonka’s chocoladefabriek op het paradijs. Ook ik was betoverd door de geuren en beelden die Roald Dahl opriep. Nu is de magie vervlogen, de betovering verdwenen. Nooit zal ik zo’n fabriek kunnen betreden. En toch, als je goed zoekt, is die chocoladefabriek overal.
 
Eind deze maand begint de training met mijn derde geleidehond Wilka. In mijn familie staat ze al bekend als “het chocoladehondje”. Milka hoeft voorlopig in dit deel van het land weinig meer aan marketing te doen. Zelf had ik een associatie met een hele andere, maar net zo zoete naam: Willy Wonka. Ook die associatie kwam door haar naam, niet door Wilka’s karakter of mijn ervaringen. Want waar ik de dagen na de kennismaking met Loni alleen maar liep te stralen en al plannen maakte voor de mooie jaren die we samen zouden hebben, miste nu de euforie.
 
Om Wilka zo goed mogelijk aan me voor te stellen, kreeg ze haar tuig om en liepen we voor het eerst zij aan zij over straat. Een heerlijke ervaring, ook al voelde het allemaal wat ‘ingewikkeld’. Ja, Wilka was leuk, dat was me al wel duidelijk. Lief, knuffelig, nieuwsgierig... Wat wilde ik nog meer? Maar ergens was een mechanisme in werking getreden dat ook wel “zelfbescherming” heet.
 
We sloegen bochten om, staken straten over, slalomden tussen obstakels door. Plotseling vroeg Wilka’s trainster of het klopte dat ik Wilka al vertrouwde. Toen gingen mijn gedachten ineens heel snel. Klopte dat? Nu al? Zelfs nu? Verbluft moest ik toegeven dat ze gelijk had. Anders zou ik nooit zo ontspannen aan het lopen zijn, Wilka zo goed mogelijk volgend. Ik had niet besloten om dat te doen. Ik had niet eens echt beseft dat ik het deed. Even had ik alles losgelaten, alle ingewikkelde gedachten en overdenkingen. Ik liep gewoon. Het was misschien niet het geluksmoment van een paar maanden eerder, maar weer ervaren hoe gemakkelijk het kan zijn om over straat te gaan is fantastisch. En dan was dit niet zomaar een willekeurige hond, maar mijn toekomstige maatje, die haar stinkende best aan het doen was mij veilig mee te nemen. Ze maakte contact, was duidelijk in wat ze wilde, vroeg zelf om hulp als ze het even lastig vond en hield er lekker de pas in. Hoe kon ik dan eigenlijk anders dan mijn vertrouwen geven?
 
Juist daarom kan ik niet wachten tot de training met Wilka begint. Ik vermoed dat het vanaf dat moment, als we gewoon samen op pad kunnen gaan, een stuk minder ingewikkeld zal zijn. Niet denken, maar doen. Net als Sjakie dat avontuur aangaan, met mijn eigen Wil(ly Won)ka op ontdekkingsreis. Dit keer geen reisdoelen, geen grootse plannen. Maar doet dat er toe? Ik heb al zo vaak gehoord en gelezen dat het gaat om de weg, niet om de bestemming. En wat er ook gebeurt, Wilka gaat ooit met pensioen. Dat niemand kan vertellen wanneer dat moment zal komen, hoeft mij niet te worden uitgelegd. Maar pensioen is niet het doel. En bij een ontdekkingsreis, of het nu door een chocoladefabriek is of niet, hoort nou eenmaal altijd een stukje onzekerheid.
 
Toen ik Loni had ontmoet, kreeg ze meteen een uitgebreide beschrijving op Facebook, waarin ik vermeldde hoe blij en trots ik was met haar te mogen gaan werken. Wilka kreeg dit niet. De ontmoeting met haar beschreef ik als “hoopvol”. Het afgelopen jaar is maar al te duidelijk geworden hoe onverwacht alles totaal kan veranderen. Maar ondanks alles kon ik niet anders dan met Wilka meegaan. Als dat de eigenschap is van een kind dat nog droomt van een paradijs van snoep, dan hoop ik dat ik nooit volwassen word.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten