Niet stelen a.u.b.

“Eet smakelijk.” Hongerig reik ik naar mijn tosti. Naast me doet mijn vriendin hetzelfde. Wat is het toch een simpel genot om op een terras te zitten en gezellig bij te praten. Na een lesje “hoe werkt Winkelcentrum Dukenburg” is een hapje eten meer dan welkom. In zo’n chaotisch gebouw, waar niks recht lijkt te lopen en waar stiekeme hoekjes meer regel dan uitzondering zijn, valt het niet mee om me te oriënteren. Dat het geluid van het winkelende publiek zo wordt versterkt en vervormd dat ik niet eens meer kan horen welke kant de gang op gaat, maakt het niet eenvoudiger. Wilka ligt ontspannen naast mijn stoel. Zij moest deze ochtend nog meer initiatief tonen dan anders, terwijl ook zij de logica van het gebouw leek te missen. Na zo’n ochtendje hard werken heeft zij haar rust wel verdiend. Jammer dat niet iedereen het daarmee eens is.

 

“Oh, sorry, dat deed ik”, meldt een vrouw aan een naburig tafeltje als ik Wilka verzoek weer naast me te gaan liggen. Dat verklaart een hoop, bedenk ik met een ingehouden zucht. Wilka lag er kort daarvoor nog zeer tevreden bij, absoluut niet geïnteresseerd in de andere lunchers. Ik snapte al niet waarom ze ineens bij de buren stond. Ik beloon Wilka, die maar wat graag haar eerdere plekje inneemt, en richt me weer op het gesprek met mijn vriendin. Uitleg geven doe ik al die volgende keren wel weer.

 

Ik had kunnen vertellen dat Wilka een geleidehond is. Dat ik niet wil dat ze te pas en te onpas naar onbekenden gaat, of ze nu haar tuig draagt of niet, omdat lang niet iedereen daar op zit te wachten. Dat ik wil dat mijn hond zich in openbare gelegenheden netjes gedraagt. Pas dan vind ik dat ik kan eisen dat ze welkom is. Dat de vrouw ongewenst gedrag nu had gestimuleerd. Dat Wilka’s lichaamstaal duidelijk had laten zien dat ze niet geaaid wilde worden. Dat het sowieso onbeleefd is om andermmans hond – geleidehond of niet – ongevraagd te roepen. De baas daarbij volledig negeren is nog respectlozer.

 

“Dat kon u niet zien, maar het tuig staat aan de andere kant van de stoel. Daar staat op dat je de hond niet mag aaien.” Verwonderd luister ik naar deze uitleg. Natuurlijk, het is waar wat de serveerster zegt. Als Wilka haar tuig draagt, is ze in functie en heeft ze al haar aandacht nodig om mij veilig te leiden. Ik denk terug aan het moment dat iemand mijn eerste hond aanhaalde op het moment dat wij een trap naderden. Gelukkig was hij toen zo alert alsnog netjes boven aan de trap te blijven staan. Het lijkt overdreven, maar een enkele aai kan wel degelijk leiden tot een ziekenhuisbezoek. De hond kan niet worden verweten dat hij omkijkt en net een stapje te veel zet.

 

Daarbij wordt het zo wel erg onduidelijk wanneer hij iets wel of niet mag. Als een geleidehond voorbijgangers zou bespringen en aflikken, zou de kritiek niet van de lucht zijn. Maar als de hond netjes werkt, wordt deze prestatie beloond door het hem lastiger te maken. Het werk is al ingewikkeld genoeg. Dan ook nog afleiding in de vorm van geaai, lokgeluidjes of hoge stemmetjes moeten weerstaan is een hele opgave. Een hond is geen robot. Al datgene dat volgens velen een snelle aai verdient, is ontstaan dankzij een gedegen opvoeding, training en elke dag opnieuw goed samenwerken met een baas. Een baas die blijft bevestigen wat goed werk is, want een hond doet niet zomaar zijn best. Een baas die blind op dit levende wezen vertrouwt. Elke aai is er weer een die de duidelijkheid vermindert.

 

Mijn verwondering wordt veroorzaakt door het feit dat het voor deze vrouwen blijkbaar normaal is een hond ongevraagd lastig te vallen. Ook honden zonder tuig worden niet altijd blij van een aai. En zelfs al worden ze dat wel, feit blijft dat het andermans honden zijn. Voorgeschiedenis, huisregels, reactie van de hond; het zijn allemaal belangrijke, voor de aaier onbekende factoren. Toch zie ik keer op keer hoe ze worden genegeerd.

 

Terwijl de vrouw de uitleg van de serveerster aanneemt en zich ineens schuldig lijkt te voelen, vraag ik me af welke bordjes ik zal aanschaffen. “Niet stelen a.u.b.” voor op mijn tas, bijvoorbeeld. En moet ik dan ook mezelf veiligstellen en op mijn t-shirt specificeren wie er wanneer aan me mag zitten? Blijkbaar moet alles uitgeschreven worden wil ik dat iemand mijn standpunt van belang vindt. Ik hoor vaak complimentjes over Wilka’s aandacht voor mij en de kalme manier waarop ze werkt. Als het werk zo prachtig en bewonderenswaardig is, respecteer dit dan door de hond zijn taak goed te laten uitvoeren. Dit kan door hele simpele dingen. Bijvoorbeeld door je handen thuis te houden.