Horror in de snoepwinkel

"Op de eerste rij zitten bij een voorstelling die als ‘absurdistisch cabaret’ wordt omschreven, ik weet niet of ik dat zo'n goed idee vind." Ik begrijp mijn vriendin volkomen, maar ze heeft één geluk: Wilka en ik werken vast als bliksemafleider. Daarbij ben ik blij dat mijn geleidehond meer dan welkom is in de Verkadefabriek in Den Bosch en dat er wordt meegedacht over een geschikte plaats. Vooraan heeft ze de ruimte om lekker te liggen zonder dat iemand daar last van heeft. Ik bedenk dat de eerste rij voor Wilka nog een voordeel heeft: het podium is vaak hoger, dus als ze zich net als in de trein en de bus met haar kop onder mijn stoel wurmt, ziet ze niet eens wat er allemaal gebeurt. En, verzeker ik mijn vriendin, ik neem haar met een gerust hart mee, want zij blaft in ieder geval niet. Tja, als je zoiets zegt, dan vraag je er natuurlijk om.

 

Daar zitten we dan, netjes op de eerste rij, met Wilka aan mijn voeten. Ze heeft inderdaad de ruimte. Het andere voordeel gaat echter niet door: er ís geen podium. Het duo Yentl en De Boer speelt gewoon voor ons op de vloer en Wilka kan alles uitgebreid bekijken. Eerst vindt ze het nogal spannend. Het moet raar voor haar zijn, twee vrouwen die zingen, instrumenten bespelen, rondrennen, gekke stemmetjes opzetten, op de grond zitten... En dat vlak voor haar neus. Gelukkig ken ik haar reacties inmiddels goed en kan ik mijn aandacht bij de voorstelling houden. Ondertussen stel ik Wilka gerust, laat ik haar weer liggen en houd ik haast onbewust in de gaten of ze rustiger wordt. Maar dan wordt het eng. En er zit een kleuter in de zaal.

 

Woef!

Horror op het toneel, het bestaat. Yentl en De Boer blijken zeer goed in staat een creepy scène neer te zetten, die menigeen in het publiek de kriebels geeft. Als volwassenen al de rillingen krijgen, is het natuurlijk niet raar dat dit voor kleuters te veel van het goede is. Met een verschrikte "Woef!" vliegt Wilka overeind. Geschrokken gelach in het publiek en nog erger: op het toneel valt het stil. Oh nee... Ik weet niet of ik moet lachen of balen en dus doe ik het allebei. Het duo blijkt te kunnen improviseren en de dames hervinden al snel hun concentratie. Over talent gesproken!

 

Wilka blijft nog even wantrouwig, maar vindt naarmate de tijd voorbijgaat steeds meer haar rust. Ze springt niet meer bij ieder applaus overeind en ligt uiteindelijk zelfs ontspannen op haar zij. Ondanks mijn eerdere gêne ben ik trots op het feit dat ze binnen twee uur zo groeit, de situatie accepteert en zich er letterlijk bij neerlegt. Weg spanning. Maar dan komt de horrorscène terug.

 

Talentvol tweetal

Nu weet ik het zeker: Yentl en De Boer kunnen dit echt. Gevoelige Wilka, die het concept 'toneelspel' niet kent, komt meteen overeind, deinst terug en straalt met haar hele houding wantrouwen uit. Eigenlijk kunnen de twee spelers geen groter compliment krijgen. Ik zit echter helemaal niet ontspannen te kijken: wat gaan ze op het toneel doen? Waar gaat dit heen? En, alsjeblieft, laat Wilka haar kop houden. Yentl en De Boer willen de aandacht van de zaal, ik niet. Tot mijn opluchting doorstaat Wilka de scène argwanend maar stil en ontspant ze zich daarna weer. De rest van de voorstelling gedraagt ze zich zoals het een geleidehond betaamt. Ik kan me dan ook met een gerust hart laten meevoeren in de fantasievolle wereld van Yentl en De Boer.

 

De snoepwinkel is gesloten zit vol verrassingen. Ik ben vooral onder de indruk van de liedjes, met sterke teksten, verrassende twists en loepzuivere en originele samenzang. Hun sketches zijn leuk, ze spelen de rollen goed en overtuigend. Ik denk dat die twee nog beter kunnen: nog iets meer eenheid in de voorstelling en hier en daar toegespitstere sketches en het is helemaal af. Ik ben benieuwd wat dit duo nog meer gaat neerzetten.

 

Het ontbreken van een podium had een nadeel, maar ik ontdek ook een pluspunt: ik kan goed horen waar de dames lopen en kan zelfs enigszins inschatten welke houdingen ze aannemen, horen wanneer iemand zich laat vallen en ga zo maar door. Aangezien ik dat soort dingen meestal mis, is dit een leuk extraatje. Gelukkig kiezen ze andere slachtoffers uit het publiek en kan ik hartelijk lachen om hun lot. Al met al is de voorstelling een aanrader en heb ik een leuke, gevarieerde avond. Terwijl Wilka me kalm en geconcentreerd de zaal uit leidt, bedenk ik dat het maar goed is dat cabaretiers gevoel hebben voor humor.