Delen

“Wauw, wat veel! Geweldig dat al die mensen er eens bij stilstaan dat het leven met die nare ziekte geen pretje is”, jubelt Anna.

Ans glundert. “Ja hë? En het is zo’n kleine moeite. Ik had niet verwacht dat het zo hard zou gaan. Geeft de burger moed.”

“Goed bezig”, beaamt Annet. “Doet me eraan denken, ik zag net een gevoelig berichtje langskomen over dat kinderen met een beperking meer respect verdienen. Meteen maar even gedeeld.”

“Jij snapt tenminste nog hoe het hoort in deze wereld. Het is toch van de zotte dat mensen zelfs dát niet meer kunnen opbrengen?” meldt Anton verontwaardigd.

“Ja, want neem dan mijn schoonzus. Thuis een grote mond over hoe respectloos mensen haar beperkte zoontje behandelen, maar openbaar delen, ho maar!”

“En wat dacht je van mijn oom? Volgens mij doet hij best goede dingen, maar op zijn tijdlijn niks te vinden. Zo bereikt hij alleen dat kleine clubje. Eeuwig zonde.”

“Kennen jullie mijn vriendin van de sportschool? Die had dat bericht over doven dus wel gelezen. Ze zei zelfs dat ze ook vond dat er meer begrip moet komen. Maar denken jullie dat ze het heeft gedeeld?”

“Tsss. Wie a zegt, moet ook b zeggen.” Alice fronst geërgerd. Volop instemmend geknik.

Onopgemerkt staat Brenda op. Ze loopt naar de kassa, waar een vrouw in een rolstoel haar lunch wil afrekenen. Zonder aarzelen verruilt ze diens gevallen pinpas voor een dankbare glimlach.