Dansen, dat willen
ze alle zeventien. Er zijn echter slechts acht plaatsen. De musical A Chorus Line toont hun auditiedag. Vanzelfsprekend
wordt er dan ook veel gedanst. Maar nog liever dan hun vaardigheden zien, wil
de regisseur woorden. En woorden krijgt hij, krijgen wij. Want wie zijn ze en
waarom willen ze zo graag dansen?
Geef je bloot
Onzeker,
onwillig, verward. De reacties en gedachten van de auditanten op het podium zal
menigeen uit eigen audities of sollicitatiegesprekken herkennen. Hoeveel moet je
delen? Waarom zou je jezelf blootgeven? Wat wil hij horen? Ondanks hun vragen
geven ze antwoord. Geen act, maar de waarheid; voor minder doet de regisseur
het niet. Dus ze delen. Van een willekeurige groep mensen veranderen ze in
individuen. Ze voeren me mee in hun verleden, dromen, pijn. Ik lach, ben stil,
slik moeizaam een brok weg. Iedereen heeft een verhaal. Ook degene die alle
vragen stelt, en naar dat verhaal word ik gedurende de avond steeds
nieuwsgieriger. De zeer verschillende persoonlijkheden vinden elkaar in de
lastige, gênante en vrolijke momenten die het leven op hun pad smijt. Ieder
pakt zijn of haar moment in de schijnwerpers. De een in een uitbundig lied, een
ander in een monoloog vol kwetsbaarheid. Hoe moet je hier in vredesnaam tussen
kiezen?
Dan besef ik
ineens: er wordt vanavond niet gekozen, niet echt. De mensen op het toneel
hebben hun auditie – in ieder geval voor dit stuk – allang achter zich. Ik ben
duidelijk niet de enige die dat gedurende de show vergeet. Een oudere dame
slaakt een diepe zucht die lijkt te zeggen: “Ach meisje, dat had je toch
helemaal niet nodig?” En wanneer auditanten worden teleurgesteld, klinken er
kreetjes alsof er op dat moment daadwerkelijk iemand onrecht wordt aangedaan.
Vervormd
De dansers
worden in hun ontdekkingstocht begeleid door een orkest. De muziek is strak,
opzwepend, gevoelig, ondersteunend. Hoewel het geluid van de blaasinstrumenten soms
zo vervormt dat ze klinken alsof ze niet echt zijn, geven de muzikanten de
verhalen extra kleur en diepgang mee. Als er door elkaar wordt gezongen gaat
dit af en toe helaas ten koste van de verstaanbaarheid. Zonde, aangezien de
regisseur niet de enige is die aan hun lippen hangt.
Passie
Een blinde
die naar een dansvoorstelling kijkt, het lijkt onlogisch. Het podium waarop de acteurs
de benen uit hun lijf dansen, is voor mij niet veel meer dan een hoop licht met
af en toe wat bewegende vlekken. Dans blijft iets ongrijpbaars, maar juist door
deze voorstelling komt het voor mij dichterbij. Ik hoor over passie, over wat
dans kan betekenen. Hoe bijzonder het is iets te mogen doen waar je energie van
krijgt. En dat begrijp ik dan weer heel goed.
Geïnspireerd
Het
slotapplaus klinkt als opluchting. De betovering is verbroken. Er wordt
gejuicht voor acteurs die ons even het gevoel gaven dat we heel dicht bij een
ander mochten komen. Opluchting, misschien, omdat deze verhalen slechts
voortkomen uit een script, omdat we toch geen getuige waren van een proces dat
uiteindelijk keihard is.
Een proces
waaraan ik desondanks blijf deelnemen. Want A
Chorus Line heeft me niet alleen geraakt, maar ook geïnspireerd. Hoe
verschillend hun persoonlijkheden en ervaringen ook zijn, alle zeventien weten
wat ze willen, wat dat kost en waarom het dat waard is. “’k Heb geen spijt,
geen verwijt, ’t had mijn hele hart.” Het refrein van een van de bekendste
nummers uit de voorstelling klinkt nog na in mijn oren. Ik hoop dat ik dat
nog lang in de tegenwoordige tijd mag zingen, want verhalen delen, wat is dat
toch een prachtig vak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten