Trampolinehart

“Nanananana!” Vanuit het niets is hij daar weer. Als een duveltje uit een doosje springt hij tevoorschijn en begint zingend aan een wilde rondedans. Uitdagend maakt hij salto’s, springt hij op één been rond en steekt hij zelfvoldaan grijnzend zijn tong naar me uit. Hij amuseert zich kostelijk, wetend dat ik hem geen haar zal krenken. En mijn trampolinehart veert zo goed mogelijk mee met iedere bokkesprong die hij maakt.

 

Oh, geloof me, soms kan ik hem wel wat aandoen. Ik zou hem het liefst vastgrijpen en ver, ver van me afsmijten. Of als een klein kind mijn voet boven hem heffen en beginnen aan een ware stampvoettirade. Niet hier! Niet nu! Af en toe observeer ik hem van een afstandje, geamuseerd door zijn extreem goedgetimede momenten van komen en gaan. Welke logica ik er ook op loslaat, hij verslaat hem telkens weer. Ik probeer hem te sturen, hem op gezette tijden even naar buiten te laten, maar hij laat zich maar moeilijk aan banden leggen. Ik negeer hem weleens en dan kruipt hij teleurgesteld weer in zijn hoekje, om - als ik totaal niet meer oplet - des te venijniger tevoorschijn te springen, een gemene glinstering in zijn ogen. Andere keren laat ik hem zijn gang gaan, hij wordt vanzelf moe. En als hij dan in slaap valt, is dat een veilige, gezonde rust.

 

Ik zou hem kunnen opsluiten. Hem wegstoppen tussen hoge, ondoordringbare muren van kil beton, waar niemand ooit nog naar hem omkijkt. Het lijkt verleidelijk; ik peins er niet over. Ik weet waar hij vandaan komt en die oorsprong is onlosmakelijk met hem verbonden. Ook al heeft de trampoline het soms zwaar te verduren, zijn voorouders wil ik absoluut niet buitensluiten. En dus doe ik mijn best om hem te omarmen. Niet als gevangene of gehate vijand, maar als rechtmatige bewoner.

 

 

Ik kom pas als je liggen gaat

Je klaar bent voor de nacht

Ik kom in beelden, in fragmenten

Hard, ineens en onverwacht

Ik kom terwijl je uit het raam kijkt

Van je favoriet café

Ik zal er zijn zodra je even denkt

'Ik heb er vrede mee'

Nanananananananananana

 

Acda en de Munnik - “(noem me) Oud verdriet”