Top 2000

“Oh nee hè, niet weer die Top 2000!” Vanaf 1999 is het vaste prik: de laatste week van het jaar luisteren wij Radio 2. Er wordt gefloten, gezongen, onder het eten met bestek meegetikt. Smachtend wacht ik op het nieuwe jaar, wanneer ik weer inspraak heb in de zenderkeuze en 3FM nummers ons huis in stuurt die geen lichtjaren bij mij vandaan liggen. Wat is er nou zo leuk aan al die ouderwetse deuntjes? En wat al helemaal niet te begrijpen is: hoe kan het dat mijn ouders zo bizar veel liedjes kennen?

 

Dat Top 2000-dieet heeft verstrekkende gevolgen. Elk jaar verandert mijn protest meer in de gewoonte van een nog thuiswonende puber. Wanneer de dag aanbreekt dat ik de laatste week van het jaar niet meer in mijn ouderlijk huis doorbreng, aarzel ik geen moment en zoek ook ik naar Radio 2.

 

En mijn deelname groeit. Dit jaar besluit ik voor het eerst een stemlijst in te vullen. Een behoorlijk ingewikkelde klus. Muziek speelt zolang ik me kan herinneren een grote en belangrijke rol in mijn leven. Het gaat om de “beste nummers ooit gemaakt”, aldus de slogan. Dat dat zeer subjectief is, blijkt wel uit de steeds veranderende lijst. Ik kijk niet naar alle opties - die maken de keuze alleen maar lastiger -, maar noteer de titels en artiesten die in me opkomen. Dat zijn de nummers die me op dit moment het meest doen, redeneer ik. Alsnog blijken de 35 vakjes niet voldoende. Pop, rock, kleinkunst, Nederlands, Engels, klassieker, onbekend; mijn selectie is divers. Nummers die me terugvoeren naar dierbare momenten, die voelen als een peptalk, die mijn emoties rechtstreeks uit mijn hart lijken te zingen, waarvan ik simpelweg vrolijk word. Muziek vervult voor mij al die functies, en meer. Om daar recht aan te doen, kies ik van alles wat.

 

Natuurlijk klinkt in mijn huis ook nu de Top 2000. Ik ben opnieuw op een verjaardagsfeestje waarbij we de Spice Girls nadoen. Het volgende moment zit ik in de auto met vrienden uit Amerika. Of wacht ik samen met Freaser in het busje van de geleidehondenschool tot we weer mogen trainen. Herinneringen uit de afgelopen 28 jaar, ineens weer zo helder als de dag van gisteren door de liedjes die toen klonken. Ik zing flarden mee, luister stil naar prachtige creaties, kan een blij “Oh ja!” niet onderdrukken bij een haast vergeten melodie en ontdek nieuw moois. Soms hebben nummers ineens een heel andere lading dan voorheen. Ik vraag me af hoe 2018 mijn luisterervaring zal beïnvloeden. Maar vooral voel ik dezelfde verbazing als jaren geleden, alleen dan met mezelf in de hoofdrol: hoe kan het toch dat ik zo bizar veel liedjes ken?